Wil je hoofdstuk 6 van het boek lezen?
"Tot stof zult gij vergaan - 4 p."
Einde
Bekijk je liever de video?
Lazarus, kom naar buiten! De trigger van het lijdensverhaal (8')
William Congdon (1912 - 1998) is een Amerikaan die in de jaren 50 van vorige eeuw door Life magazine werd omschreven als één van de meest getalenteerde en succesvolle Amerikaanse schilders. William Congdon verliet de States voor Europa en vestigde zich in Italië. "Lazarus" werd in 1961 geschilderd, kort nadat Hij zich tot het katholieke geloof bekeerde.
Wonderen kom je in meerdere religies tegen. Maar iemand die al enkele dagen dood is, en al kwalijk ruikt, weer tot leven wekken, is toch wel uniek. Met de opwekking van Lazarus laat Jezus geen twijfel meer bestaan over wie Hij is. Hij is meester over leven en dood - niet onbelangrijk gezien Hij toch beweerde dat "Wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven".
In het hier geschilderde wonder wordt uit barmhartigheid een stukje schepping in miniatuur herdaan. Tegelijk is het een profetisch teken voor wat komen zal, zij het op een andere wijze, want Jezus belooft een andersoortig lichaam.
De verrezen Lazarus was een lastige getuige. Begrijpelijk dat de Farizeeërs plannen maakten om ook hem - het levende bewijs - uit de weg te ruimen.
Het zesde hoofdstuk "Tot stof zult gij vergaan" gaat over sterfelijkheid, maar ook over genezing en andere wonderen. En over mensen die wel wonderen willen zien, maar niet geïnteresseerd zijn in de essentie… en dus God niet willen (er)kennen.
Over William Congdon en de invloed van zijn geloof op zijn schilderkunst, lees je op www.congdonfoundation.com het volgende:
As we can see from the profundity of the theological reflections noted down every day in his Diary, his conversion was a gradual development; it was no superficial turnaround, no simple reaction to a mystical or transcendental experience. If, as Bill said, in certain phases of his career, Rothko attained a higher "spirituality" which enabled him to return to his Russian and Jewish roots, Bill moved in the opposite direction; he forced a sharp break with his Puritan roots, finally becoming "barbarian" in order to discover a new innocence. The comparison he saw between his own experience and the life of God made Man can help us to understand the position in his work of those religious paintings the neophyte so enthusiastically undertook in the first years after his baptism (there was no shortage of requests for work from this newly converted American artist). A combination of euphoria and awkwardness, these works show Bill returning to the problems posed by the depiction of the human figure, something he had tackled in his sculptural works and in numerous war drawings. While at first sight the results may seem rather naive, these pictures of gospel stories and religious solemnities show him, at least in part, re-applying that complex articulation of pictorial space he had developed in the paintings of the 1940s and 1950s. It is no coincidence that one of his first Crucifix paintings shows the figure of Christ in a St. Mark's Square without the basilica. What is more, there is a return to an expressionistic use of color, given that he now had to depict subjects which he could not observe directly (he had no first-hand experience of the colors of a Deposition or a Nativity); the end result of this chromatic expressionism is a vast increase in the range of his palette.
Begin
Wil je hoofdstuk 6 van het boek lezen?
"Tot stof zult gij vergaan - 4 p."
