Wil je het artikel lezen? "Onze Vader, die in de hemelen zijt - 5 p."
Einde

"De biddende handen" van Albrecht Dürer (1471 - 1528) zal u al meer dan eens gezien hebben. Prachtig geschilderd. Taferelen met mensen die zo bidden kom je bij de oude meesters trouwens vaak tegen.
Maar illustreren deze handen wat bidden eigenlijk is? Of doet zo'n gebedshouding denken aan valse vroomheid die beperkt is tot uiterlijk vertoon? Contrasteert het niet te zeer met de no nonsense stijl die wij gewend zijn? Trouwens, is de symboliek van bidden met geopende handen niet veel mooier?

Welke herinneringen zo'n schilderij bij ons oproepen, hangt vooral af van eigen background en a priori's. In de bijhorende studie maken we daarom even abstractie van persoonlijke herinneringen. We geven nu aan die lichaamstaal een betekenis, niet gekleurd door ons verleden. Samengevouwde handen onderstrepen het voornemen om even op te houden met werken - even stil te staan - en tijd vrij te maken voor een gesprek met God. Tegelijk is die houding een traditionele wijze van begroeting uit het verre Oosten, die het respect uitdrukt van de bezoeker tegenover zijn gastheer.

In gezelschap van derden bevat die lichaamshouding ook de boodschap "niet storen a.u.b.". Een aanwijzing dat iemand even niet beschikbaar is, want in gesprek met God.

Die uiterlijke tekenen mogen slechts voorbereiding zijn - een symbolische ondersteuning van een innerlijke houding. Want veel belangrijker dan de lichaamshouding is de vraag hoe het gesprek verloopt en of er van communicatie sprake is. Wordt het een monoloog? Een klaagzang? Een middel om eigenbelang nog eens te onderstrepen, ditmaal op het Hoogste Niveau?

Begin
Wil je het artikel lezen? "Onze Vader, die in de hemelen zijt - 5 p."