Wil je het artikel lezen? "Waarom toch die bijbel? (II) In het begin was het Woord - 3 p."
Einde
repris du "site officiel de Guy Gilbert" (2003)
"méditation sur un mariage princier"
(au sujet du mariage du Prince Laurent de Belgique le 12 avril 2003)
En camp de ski avec nos jeunes, tombe dans les médias la nouvelle que je « marie » (avec le cardinal archevêque de Malines) le Prince Laurent de Belgique en avril prochain. Je vous passe les dizaines d’interviews demandées le lendemain : Pourquoi? Quoi de plus alléchant pour la presse populaire qu’un prêtre de rue qui marie une Altesse Royale? De quoi réjouir la presse-people à l’infini! Mais elle se trompe, cette presse-là.
La star d’un mariage catholique, c’est Dieu à travers le sacrement de l’Amour et de la fidélité. Ensuite, ce sont les conjoints, Laurent et Claire. Et en aucun cas le prêtre qui, entre parenthèses, ne donne pas le sacrement de mariage, mais en est le témoin principal en recevant les consentements des époux. Le sacrement, c’est en effet Laurent et Claire qui se le donneront par le « oui » qu’ils se promettront et par la fidélité l’un à l’autre qu’ils se jureront.
L’amitié qui me lie au prince remonte à 7 ans. Il m’a remis un Prix à Bruxelles pour mon service auprès des loubards. Ce jour-là, une belle et forte amitié est née et s’est enrichie grâce à de nombreux contacts. Son Altesse Royale est venue plusieurs fois dans notre Bergerie de Haute-Provence. Son amour des bêtes et sa sensibilité extrême vis-à-vis des humains l’ont conduit inexorablement vers notre lieu de vie. Simple et direct, il a su avec une parfaite discrétion « vivre à l’heure loubarde » avec nos jeunes. J’avais planqué son portefeuille au cas où… Un prince est forcément innocent! Voir Laurent faire la vaisselle avec des jeunes délinquants était un plaisir. Et puis c’est un mec généreux et concret. Il m’a promis une chamelle pleine pour remplacer «Tibhirine», dromadaire âgée, très affectueuse et morte de vieillesse.
Il m’a présenté sa fiancée Claire, il y a un certain temps, en me demandant de les préparer au sacrement du mariage. Je le ferai avec coeur et rigueur pour que ce couple qui s’aime puisse bien assumer l’engagement solennel, et à vie, qu’ils se donneront au nom de l’Église et de Dieu-Amour. Évidemment, les princes de lignée royale, on ne les trouve pas dans les rues de Bruxelles, à 4 heures du matin, en train de casser une bagnole ou d’arracher le portefeuille d’un couple qui revient de faire la fête. Mais l’amitié a été dans ma vie un véritable sacrement : celui que je dispense comme chrétien et prêtre à travers ma mission d’éducateur spécialisé au service des loubards et de tout être, quel qu’il soit. «J’évangélise en fermant ma gueule». En effet, comment dire Dieu à des êtres jeunes et disloqués qui n’ont connu que rejet, haine et exclusion? Un Dieu qui les aime est pour eux incompréhensible. Ils n’ont, en effet, aucune référence à un quelconque amour humain.
Seules alors la solidarité, l’amitié gratuite, la longue lutte à leurs côtés pour les sortir de l’abîme, avec mes 20 équipiers, peuvent les faire grandir et espérer. Eux qui se croyaient « irrécupérables » croient enfin en eux et à leur avenir. Ce sont nos atouts maîtres. Parce qu’alors tout peut être sauvé. Oui, ce sera une joie pour moi d’être aux côtés du Cardinal Danneels comme témoin du mariage des deux tourtereaux.
Puisse tout ce battage médiatique autour du couple princier donner à cette cérémonie sacramentelle sa vraie signification :
- Valoriser et sanctifier l’Amour humain.
- Affirmer la fidélité pour la vie.
Je ne serai que le serviteur et le témoin de l’Amour qui unit Claire et Laurent.
Guy Gilbert
janvier 2003
overgenomen uit de "site officiel de Guy Gilbert" (raadpleging in 2004) eigen vertaling
"overdenking over een prinselijk huwelijk"
(over het huwelijk van de Belgische Prins Laurent op 12 april 2003)
Tijdens een skikamp met onze jongeren, brachten de media het nieuws dat ik in april (samen met de kardinaal-aartsbisschop van Mechelen) Prins Laurent van België zou "trouwen". Ik zal het niet hebben over de tientallen aanvragen om een interview de dag daarop: Waarom? Is er iets aanlokkelijker voor de populaire pers dan een priester uit de straat die een Koninklijke Hoogheid trouwt? Echt iets om de boulevardpers eindeloos te vermaken! Maar deze pers vergist zich.
De ster van een katholiek huwelijk, dat is God doorheen het sacrament van de Liefde en van de trouw. Voorts zijn het de echtgenoten, Laurent en Claire. Maar in geen geval is het de priester die, tussen haakjes, het sacrament van huwelijk niet toedient, maar er de voornaamste getuige van is, door het in ontvangst nemen van de instemming van de echtgenoten. In feite dienen Laurent en Claire elkaar het sacrament toe door het jawoord dat ze elkaar geven en door de wederzijdse trouw die ze elkaar beloven.
De vriendschap die me met de prins verbindt, begon 7 jaar geleden. Hij heeft me toen in Brussel een Prijs overhandigd voor mijn werk onder de jeugdbendes. Die dag ontstond een mooie en sterke vriendschap en die vriendschap is rijker geworden dankzij talrijke contacten. Zijn Koninklijke Hoogheid heeft onze boerderij in de Haute-Provence meermaals bezocht. Zijn liefde voor de dieren en zijn zeer grote gevoeligheid tegenover de mens leidde hem onverbiddelijk naar de plaats waar we leven. Eenvoudig en direct, was hij in staat om met een volmaakte discretie, met onze jongeren "in de jeugdbende" te leven. Ik had zijn portefeuille verborgen voor het geval dat… Een prins is per definitie onschuldig! Laurent de afwas zien doen met jonge delinquenten was een echt plezier. 't Is trouwens een vrijgevige en concrete kerel. Hij heeft me een kameel beloofd om "Tibhirine" te vervangen, een erg affectieve dromedaris die van ouderdom gestorven is.
Een tijd geleden heeft hij me zijn verloofde Claire voorgesteld, met de vraag hen voor te bereiden op het sacrament van het huwelijk. Ik zal het van ganser harte en nauwgezet doen, zodat dit koppel dat van elkaar houdt, op een goede manier naar elkaar toe de plechtige belofte die ze elkaar geven namens de Kerk en namens de God van Liefde, op zich kunnen nemen, en dat voor het leven. Prinsen van koninklijke bloede, vind je natuurlijk niet in de straten van Brussel om 4 uur 's ochtends, terwijl zij een wagen openbreken of met geweld een portefeuille roven van een koppel dat terug keert van een feest. Maar vriendschap was in mijn leven een waar sacrament: datgene dat ik uitreik als christen en als priester doorheen mijn opdracht als opvoeder gespecialiseerd in het bereiken van de jeugdbendes, en van om het even wie. "Ik breng het evangelie door mijn mond te houden"". Want ja, hoe kan je over God spreken met jongeren die ontwricht zijn en die slechts verwerping kennen, haat en uitsluiting? Een God die van hen houdt, dat kunnen zij niet begrijpen. Zij kunnen inderdaad op geen enkele manier refereren naar één of andere vorm van menselijke liefde.
Alleen de solidariteit, de vriendschap zonder tegenprestatie, de lange strijd aan hun zijde om uit de afgrond te klauteren, met mijn 20 medewerkers, kunnen hen groter maken en hoop geven. Zij die dachten dat ze "definitief onbruikbaar" waren, geloven nu eindelijk in zichzelf en in hun toekomst. Dat zijn onze sterkste troeven. Want zo is er altijd een oplossing. Ja, Het zal voor mij een groot plezier zijn om naast Kardinaal Danneels getuige te zijn van het huwelijk van deze twee tortelduifjes.
Mag door de media-aandacht rond dit prinselijk koppel deze sacramentele plechtigheid zijn ware betekenis krijgen:
- het accentueren van de waarde van de menselijke Liefde, en het zuiveren van die Liefde.
- het in de verf zetten van de levenslange trouw.
Ik zal slechts een dienaar zijn, en een getuige van de Liefde die Claire en Laurent verenigt.
Guy Gilbert
januari 2003
écrit et dit par Guy Gilbert le jour du mariage - 12 avril 2003
"Vous savez tous les deux, Claire et Laurent, comme j'aime l'Église. Je suis très heureux d'être là avec vous, avec le cardinal Danneels, ses frères prêtres pour être témoin de votre amour, à toi Laurent et à toi Claire. L'amour que toi, Claire, tu portes à Laurent. Laurent, tu es le dernier petit poussin à quitter le nid, après Astrid et Philippe. Je salue, Laurent, affectueusement ta chère mère Paola et ton père Albert et puis Astrid qui n'est pas là. Nous sommes tous de tout coeur avec elle; elle attend un petit. Et puis Philippe.
Claire, tu quittes aussi le nid. Je salue tes chers parents Nicole et Nicholas affectueusement. Et puis Johanna et Mattew. Le cardinal Danneels m'a permis une petite méditation. Je voulais vous dire que votre famille reste le coeur, le coeur de votre vie. La famille, c'est la cellule la plus petite, la plus grande, la plus noble, la plus ancienne, la plus neuve. Vous la fondez aujourd'hui, Claire et Laurent. L'amitié partagée avec tant de gens qui sont venus ici, bien au-delà du protocole, mais pour vous dire qu'ils vous aiment tous les deux beaucoup. Gardez, Claire et Laurent, vos amis précieusement. C'est la chose la plus grande que vous pouvez avoir après votre famille. Des amis vrais qui resteront, surtout quand tout ne va pas bien.
Merci pour ton amitié, Laurent. Elle est ancienne de sept ans. Tu as voulu m'offrir un prix pour mes loubards. Et il n'y a pas que des loubards français. Malheureusement, c'était aussi pour des jeunes qui poussent mal et qui sont Belges. Et que nous prenons dans notre ferme là-bas. C'est là que cette amitié est née. Et puis, tu es venu. Je vois de toi l'image d'un prince soignant des sangliers, caressant les lamas. Tu aimes tellement toutes les bestioles de la Création: de la coccinelle à l'éléphant. Oui, je t'ai vu, présence vivante, proche. J'ai apprécié que tu ne juges pas mes jeunes et que tu ne leur demandes jamais de quelle prison ils venaient, ce qu'ils avaient fait. Ils t'ont beaucoup aimé. Altesse royale, çà alors là, çà ne leur dit rien. Mais tu as été avec nous un prince, Laurent, dans la mesure où tous les a servis. Humblement, fraternellement.
Tu partageras avec Claire cet amour des animaux. Claire et Laurent, la plus belle aventure du monde, c'est l'amour que vous vous êtes donnés, dans les mains du cardinal Danneels. Et tous ceux et celles qui sont ici le savent, vous pouvez avoir tous les titres du monde, tout l'argent du monde, si vous n'avez pas l'amour, nous ne sommes rien. La plus belle aventure du monde, Laurent et Claire, c'est ce oui que vous vous êtes donné tout à l'heure. C'est un combat: demandez-le à Paola et Albert, demandez-le à Nicolas et Nicole, vous verrez. Et puis, demandez-le à Astrid et Lorenz, à Philippe et Mathilde, à Johanna et son mari… C'est un combat, un magnifique combat de tous les jours, et vous le gagnerez quand on se donnera rendez-vous dans cinquante ans. Je n'aurai que 117 ans quand même…
Bien. À deux conditions, Laurent et Claire… Deux conditions! Dans cette préparation du mariage qu'on a faite ensemble, je vous l'ai dit: votre couple d'abord! J'entends parler souvent les couples qui parlent des enfants. Je dis: d'abord vous! Je suis le troisième d'une famille de pauvres, on était quinze… Cet amour que nous portaient mon père et ma mère, oui. Mais le roc de votre vie, ce sera l'amour que vous porterez l'un l'autre. Je ne fais que rendre, comme prêtre, l'amour que j'ai reçu d'un homme et d'une femme: mon père et ma mère. Ma mère qui a rendu le dernier soupir dans mes bras, il y a quelques mois. Votre couple d'abord. Les obligations de votre rang vous prendront du temps, ton travail de géomètre aussi. Mais d'abord, vous deux.
Aimez votre différence. Aimez que l'autre soit différent. N'oubliez pas: respectez-vous infiniment. Le respect, c'est le plus beau nom de l'amour. Je connais votre coeur universel, déjà. Que votre porte soit ouverte aux quatre vents de l'amitié. Que les plus petits soient servis d'abord. C'est là, Laurent et Claire, que vous serez vraiment prince et princesse. Vos enfants: ils seront les étoiles de berger de vos vies. Donnez-leur les valeurs que vous avez reçues de vos parents. Des valeurs strictement laïques, d'abord universelles. On n'a pas besoin d'être chrétien pour avoir des valeurs. Valeurs profondément laïques de respect, de tolérance, d'amour de l'autre. Donnez-leur les valeurs religieuses et morales que vous avez reçues tout petit. Aimez-les, que votre travail ne vous dévore pas. On ne rattrape jamais l'amour qu'on n'a pas donné quand ils sont si petits dans le nid, si fragiles. Et j'en sais quelque chose, dans mon métier d'éducateur spécialisé.
Enfin, à vous, les médias qui êtes venus, honorez cet amour. Valorisez l'amour. Cette image qui est transmise dans le coeur de tant de Belges, maintenant. Valorisez la fidélité. Dites à travers vos écrans et vos micros l'immensité de la beauté de la personne. Dans son coeur d'abord. Valorisez l'enfant qui dort dans le ventre de sa mère comme l'enfant qu'attendent Astrid et Mathilde. Valorisez ce maillon le plus fragile de la vie qui est l'enfant qui dort dans le ventre de sa mère. Valorisez aussi le vieillard qui s'éteint. Tant d'anciens meurent, seuls, dans les hôpitaux maintenant. Laurent et Claire, valorisez ces deux maillons de la chaîne de la vie.(…) Enfin, un petit conseil, un énorme conseil: ne vous couchez jamais, Claire et Laurent, sans vous vous êtes demandés pardon. Sachez dire pardon. Tant de couples se sont quittés parce qu'ils n'ont pas su le dire. Jour après jour, soyez, tous les deux, des êtres de miséricorde.
Je vous dédie cette belle histoire vraie, une des plus belles que je connaisse (…) C'est l'histoire du foulard blanc.
Un adulte de vingt ans avait sali ses parents. Une affaire qui détruit un peu la réputation des parents. Et le père a dit à Jean qui avait sali sa famille: «Jean, fous le camp! Et ne remets plus jamais les pieds à la maison!» Alors Jean est parti, la mort dans l'âme, mais il est parti. Et puis quelque temps plus tard, il s'est dit: «Je suis vraiment une ordure, un salaud; alors je vais demander pardon à mon père.» Mais il avait tellement peur que son père le jette de la maison, alors il lui écrit et dit: «Papa, vraiment, je vous ai salis, je te demande pardon. Je voudrais tant revenir à la maison. Je t'écris, je te mets pas d'adresse. J'ai tellement peur que tu me dises non. Si tu me pardonnes, mets un foulard blanc, je t'en prie. Sur le pommier devant la maison, tu sais la grande allée des pommiers qui conduit à la maison. Mets un foulard blanc sur le dernier pommier.»
Et puis, quelque temps plus tard, il dit à son frère et ami Marc: «Je t'en supplie Marc, accompagne-moi, voilà ce qu'on va faire. Je te conduis jusqu'à la maison. A cinq cents mètres de la maison, tu prends le volant, je me mets à côté à la place passager, je ferme les yeux. Lentement, tu descends l'allée des pommiers. Tu t'arrêtes. S'il y a un foulard blanc, alors, je foncerai à la maison… S'il n'y a pas de foulard, jamais plus je ne reviendrai» Ainsi dit, ainsi fait. Cinq cents mètres. Jean donne le volant à Marc. Jean s'assied à la place passager, ferme les yeux et lentement la voiture descend la grande allée des pommiers, jusqu'au dernier pommier devant la maison. Et Jean, les yeux fermés, dit à Marc: «Je t'en supplie Marc, mon père a-t-il mis le foulard blanc? Dans le pommier, devant la maison?» Et Marc lui dit: «Non, non Jean, il n'y a pas de foulard, dans le pommier devant la maison, mais il y en a des centaines, tout au long de l'allée…»
Frères et soeurs, bien-aimés, partez de cette cérémonie avec des foulards blancs dans votre coeur. Soyez, Claire et Laurent, des êtres de miséricorde. Soyez-le tous, frères et soeurs. Le monde crève de manque de miséricorde. Catholiques, protestants, orthodoxes, musulmans, juifs, bouddhistes, athées, agnostiques, soyez des êtres de miséricorde".
opgesteld en uitgesproken door Guy Gilbert op de huwelijksdag - 12 april 2003
"Jullie beide, Claire en Laurent, weten hoezeer ik van de Kerk hou. Ik ben zeer gelukkig dat ik hier bij jullie kan zijn, met kardinaal Danneels en zijn broeders-priesters, bij jou Laurent en bij jou Claire, om getuige te zijn van jullie liefde. De liefde die jij, Claire, hebt voor Laurent. Laurent, na Astrid en Filip ben jij het laatste kuikentje dat het nest verlaat. Ik groet je Laurent, en ik groet ook met veel genegenheid je liefste moeder Paola en je vader Albert, en natuurlijk ook Astrid die er vandaag niet bij is. We zijn alle van ganser harte in gedachten bij haar; zij verwacht een baby. En ik groet ook Filip.
Claire, jij verlaat ook het nest. Ik groet met veel genegenheid jullie lieve ouders Nicole en Nicholas. En ook Johanna en Mattew. Kardinaal Danneels heeft mij toegestaan dat ik een kleine overdenking zou geven. Ik wil jullie zeggen dat jullie familie het hart blijft, het hart van jullie leven. De familie, dat is de kleinste cel maar tegelijk ook de grootste, de meest edele, de oudste en de nieuwste. Jullie zullen vandaag de basis leggen voor een familie, Claire en Laurent. Jullie vriendschap met zovelen die hier gekomen zijn, niet enkel omwille van het protocol, maar vooral om jullie te zeggen dat ze veel van jullie beiden houden. Bewaar, Claire en Laurent, deze vrienden als iets kostbaars. Na jullie familie zijn zij het belangrijkste wat jullie hebben. Echte vrienden die vrienden blijven, vooral wanneer niet alles voor de wind gaat.
Bedankt voor je vriendschap, Laurent. Zij duurt nu al zeven jaar. Je hebt mij een prijs willen geven voor mijn werk onder de straatbendes. En die zijn er niet alleen in Frankrijk. Spijtig genoeg betreft het ook jonge Belgen die verkeerd opgroeien. Ook die worden in onze boerderij opgenomen. Daar is onze vriendschap ontstaan. En daarna ben je gekomen. Aan je denkend, zie ik het beeld van een prins die voor de everzwijnen zorgt, die de lama's streelt. Je houdt zo veel van alle diertjes van de Schepping: van het onzelieveheersbeestje tot de olifant. Ja, ik heb je van nabij in levende lijve bezig gezien. Ik heb het op prijs gesteld dat je mijn jongeren niet veroordeelt en dat je hen nooit gevraagd hebt in welke gevangenis zij gezeten hadden, want daar kwamen ze vandaan. Ze zagen je graag. Koninklijke Hoogheid, ja… dat zegt hen niets. Maar je heb je bij ons gedragen als een prins, Laurent, door het feit dat je hen gediend hebt. Eenvoudig, als een broer.
Je deelt met Claire deze liefde voor de dieren. Claire en Laurent, het mooiste avontuur ter wereld, dat is de liefde die jullie aan elkaar hebben gegeven, in de handen van kardinaal Danneels. En al wie hier is weet het: je kan alle titels van de wereld hebben, al het geld van de wereld, als we de liefde niet hebben, dan zijn we niets. Het mooiste avontuur ter wereld, Laurent en Claire, dat is het jawoord dat jullie elkaar daarnet gegeven hebben. Het is een strijd: vraag het aan Paola en Albert, vraag het aan Nicolas en Nicole, ze zullen het bevestigen. En dan, vraag het aan Astrid en Lorenz, aan Filip en Mathilde, aan Johanna en haar echtgenoot… Het is een strijd, een prachtige strijd die elke dag plaats vindt, en jullie zullen die strijd gewonnen hebben wanneer we elkaar weer ontmoeten binnen 50 jaar. Ik zal dan slechts 117 jaar oud zijn…
Ja. Onder twee voorwaarden, Laurent en Claire… Twee voorwaarden! Ik heb het jullie al gezegd tijdens onze gezamenlijke voorbereiding van dit huwelijk: eerst jullie koppel! Ik hoor vaak over koppels die het hebben over hun kinderen. Ik zeg: eerst jullie beiden! Ik ben de derde uit een familie van arme mensen, we waren met vijftien… De liefde die we ontvingen van mijn vader en mijn moeder, ja. Maar de rots van jullie leven, dat zal de liefde zijn die jullie hebben voor elkaar. Ik geef slechts als priester de liefde door die ik ontving van een man en een vrouw: mijn vader en mijn moeder. Mijn moeder stierf enkele maanden geleden in mijn armen. Jullie koppel moet op de eerste plaats komen. De verplichtingen die verbonden zijn aan jullie stand zullen tijd in beslag nemen, jouw werk als landmeter eveneens. Maar eerst, jullie beiden.
Hou van jullie verschillen. Hou ervan dat de andere verschillend is. Vergeet niet: respecteer elkaar tot het uiterste. Respect, dat is de mooiste naam van de liefde. Ik ken al jullie alomvattend hart. Mag jullie deur open zijn voor vriendschap vanuit de vier windrichtingen. Mogen de kleinsten op de eerste plaats komen. Het is daar, Laurent en Claire, dat jullie werkelijk prins en prinses kunnen zijn. Jullie kinderen: zij zullen in jullie leven zijn als de sterren voor de herders. Geef hen de waarden die jullie ontvangen hebben van jullie ouders. Strikt menselijke waarden, universele waarden. Men moet geen christen zijn om waarden te hebben. Diep menselijke waarden van respect, van verdraagzaamheid, van naastenliefde. Geef hen ook de religieuze en de morele waarden die jullie ontvangen hebben van kindsaf aan. Hou van je kinderen, zorg ervoor dat je werk je niet te zeer in beslag neemt. Een gemis aan liefde wanneer ze zo klein zijn in hun nestje, zo kwetsbaar, kan later niet meer worden ingehaald. En ik weet waarover ik spreek vanuit mijn job als gespecialiseerd opvoeder.
Tenslotte richt ik mij ook naar jullie van de media, hier aanwezig. Eer deze liefde. Hecht waarde aan de liefde. Aan dit beeld dat nu geplant wordt in het hart van zoveel Belgen. Hecht waarde aan de trouw. Verkondig door middel van jullie uitzendingen en via jullie microfoon de onmetelijke schoonheid van de menselijke persoon. Vooreerst het hart van de mens. Hecht waarde aan het kind dat nog slaapt in de buik van de moeder, zoals het kindje dat Astrid en dat Mathilde verwacht. Hecht waarde aan deze meest kwetsbare schakel van het leven - het kind dat slaapt in de buik van zijn moeder. Hecht ook waarde aan de bejaarde waarvan het leven uitdooft. Hoeveel bejaarden sterven er nu niet in de ziekenhuizen, moederziel alleen. Laurent en Claire, hecht waarde aan deze twee schakels in de ketting van het leven.(…) Om te eindigen nog een kleine raad, een uiterst belangrijke raad: ga nooit slapen, Claire en Laurent, zonder dat jullie aan elkaar vergiffenis hebben gevraagd. Leer te zeggen dat het je spijt. Zoveel koppels zijn uit elkaar gegaan omdat zij dat niet konden. Wees allebei dag aan dag mensen vol van mededogen.
Ik wil volgend prachtig echt gebeurd verhaal aan jullie opdragen, één van de mooiste verhalen die ik ken (…). Het is het verhaal van de witte sjaal.
Een man van twintig had zijn ouders zwart gemaakt. Een zaak die de reputatie van zijn ouders toch wat beschadigd had. En de vader had tegen Jean, die zijn familie had zwart gemaakt, gezegd: "Jean, trap het af! En zet hier nooit meer een voet in huis!" Jean is dan maar vertrokken, met zijn ziel onder zijn arm, maar hij is vertrokken. En een tijdje later, zei hij bij zichzelf: "Ik ben echt een nietsnut, een gemene vent; ik zal vergiffenis vragen aan mijn vader." Maar omdat hij zo'n schrik had dat zijn vader hem zou wegsturen, schreef hij hem het volgende: "Papa, het is waar, ik heb je zwart gemaakt, ik vraag je vergiffenis. Ik zou zo graag terug naar huis komen. Ik schrijf je zonder mijn adres te vermelden. Ik ben zo bang dat je me "neen" zal zeggen. Als je me vergiffenis wilt schenken, hang dan a.u.b. een witte sjaal uit. Aan de appelboom voor het huis, je weet wel de grote laan met appelbomen voor het huis. Hang een witte sjaal aan de laatste appelboom."
En dan, een tijdje later, zei hij aan zijn broer Marc, waarmee hij bevriend was: "Marc, wil je me a.u.b. vergezellen, kijk wat ik van plan ben. Ik rij met je tot aan het huis. Op vijfhonderd meter voor het huis neem jij het stuur over. Ik zet me dan op de plaats van de begeleider en sluit mijn ogen. Traagjes rij je dan de laan op. Dan stop je. Hangt er een witte sjaal, dan storm ik het huis binnen… Hangt er geen sjaal, dan kom ik nooit meer terug". Zo gezegd, zo gedaan. Vijfhonderd meter. Jean geeft het stuur over aan Marc. Jean neemt plaats als passagier, sluit zijn ogen. Langzaam rijdt de wagen de laan met de appelbomen op, tot aan de laatste appelboom voor het huis. Jean vraagt dan, de ogen nog altijd dicht, aan Marc: "Marc, a.u.b., heeft mijn vader de witte sjaal opgehangen? In de appelboom voor het huis?" En Marc antwoordde: "Neen, neen Jean, er is geen sjaal in de appelboom voor het huis, maar er hangen er honderden over de ganse lengte van de laan…"
Broers en zussen, geliefden, verlaat deze plechtigheid met witte sjaals in het hart. Claire en Laurent, wees mensen van barmhartigheid. Laten we het allemaal zijn, broers en zussen. De wereld gaat ten onder aan een gebrek aan barmhartigheid. Katholieken, protestanten, orthodoxen, moslims, joden, boeddhisten, atheïsten, agnostici, wees mensen van barmhartigheid".
"un prince et un loubard"
écrit par Guy Gilbert après le mariage
Une longue et discrète amitié me liait, depuis sept ans, à Laurent de Belgique, le fils de Paola et Albert, reine et roi de Belgique.
Marier un prince royal était pour moi une première. Je ne pouvais jamais imaginer qu’un jour je serais à côté d’un cardinal pour être le témoin de l’amour que se donnent deux altesses royales. Dans la cathédrale de Bruxelles, où 1500 invités avaient pris place, je devais donner la méditation finale pour les mariés après la remise des alliances.
La nuit de mon départ pour ce mariage, un loubard, Abdel, arrive brusquement à la permanence parisienne. Il sortait de prison où je l’avais suivi, pas à pas, durant un an. Je reste avec lui jusqu’à 3 heures du matin. C’est lui, étonnamment, qui m’a donné le souffle nécessaire pour parler de l’amour à un parterre de rois et reines, princes et nobles de toutes les cours d’Europe, quelques heures après. Aucune peur, aucun stress devant ces têtes couronnées.
Quelle joie de crier l’amour, la plus belle aventure humaine, au plus noble comme au plus humble, grâce à la télévision qui retransmettait le mariage princier à tout le Royaume!
Au cours des deux repas qui suivaient la cérémonie officielle, belles et fortes rencontres. Certaines détresses entendues sur des amours manquées, des blessures de couples déchirés, de fortunes immenses ou de palais somptueux anéantis en quelques jours m’ont marqué. Je passais de table en table, comme on me le demandait. J’ai vu combien tout protocole disparaît face aux appels des grands de ce monde, quand ils jettent les titres et se révèlent nus. Ce sont des êtres qui ressemblent étrangement à certains de ceux et celles des miens. A la différence près que ces derniers n’ont aucune fonction officielle pour se cacher derrière une apparence brillante qui permet un semblant d’existence.
Passionnants moments. Découvertes d’êtres d’exception parmi les personnalités du gotha royal. Notamment, une future reine d’une authenticité transfigurante. Elle a été pour moi un souffle de joie et de paix dans cette foule dont la rencontre inédite m’a beaucoup enrichi. En présentant, dans chaque palais, le laissez-passer aux armes royales, je pensais à Abdel sortant de prison. Il était arrivé à minuit, sans laissez-passer. Sans rendez-vous. Il était venu comme un pauvre, en frappant simplement à ma porte.
Certains des invités prestigieux venus au mariage, nantis du carton royal qui leur permettait les entrées si désirées, étaient aussi des pauvres.
J’ai aimé être aux côtés de ces êtres de lumière, assoiffés d’écoute et de miséricorde.
Guy Gilbert
Prêtre éducateur
avril 2003
"een prins en een straatboef"
geschreven door Guy Gilbert na het huwelijk
Reeds zeven jaar lang heb ik een discrete vriendschap met Laurent van België, de zoon van Paola en Albert, koningin en koning van België.
Een koninklijke prins trouwen is voor mij een première. Ik zou me nooit hebben kunnen voorstellen dat ik op een dag naast een kardinaal zou staan om getuige te zijn van de Liefde die twee koninklijke hoogheden elkaar verklaren. In de Brusselse kathedraal waar 1500 genodigden hadden plaats genomen, moest ik, na de uitwisseling van de ringen, de slottoespraak geven voor de gehuwden.
De nacht voor het vertrek naar dit huwelijk, kwam Abdel, een jonge straatboef, plots binnenvallen in onze permanentie in Parijs. Hij was net vrijgelaten uit de gevangenis waar ik hem stap voor stap had gevolgd, gedurende een jaar. Ik bleef met hem op tot 3 uur 's ochtends. Vreemd genoeg is hij het, die me de kracht gegeven heeft die ik nodig had om enkele uren later te spreken over de Liefde, aan een gezelschap van koningen en koninginnen, prinsessen en edelen van alle hoven van Europa. Ik ervoer helemaal geen vrees, geen stress, voor deze gekroonde hoofden.
Welke vreugde om liefde uit te schreeuwen, het mooiste avontuur van de mens, zowel voor de meest nobele als de meest eenvoudige, dankzij de Tv die dit prinselijk huwelijk uitzond in het ganse Koninkrijk!
Tijdens de twee maaltijden die volgden op de officiële plechtigheid, waren er mooie en onvergetelijke ontmoetingen. Ik werd getroffen door het verdriet van gemiste liefdes, de kwetsuren van gebroken relaties, de onmetelijke fortuinen of de prachtige paleizen die men kwijt raakt op enkele dagen tijd. Ik ging van tafel naar tafel, zoals men het mij vroeg. Ik zag hoe al het protocollaire wegviel tegenover de noden van de groten van deze wereld, wanneer zij hun titels opzij schuiven en hun armoede blijkt. Het zijn mensen die sterk lijken op sommige van de mijnen. Met dat verschil dat deze laatsten geen enkele officiële functie hebben waarachter ze zich kunnen schuilen - geen prachtig schijn die de indruk geeft van echt leven.
Passionele momenten. Het ontdekken van uitzonderlijke mensen tussen de personaliteiten van de koninklijke jetset. Onder meer een toekomstige koningin met een verbazende authenticiteit. Zij betekende voor mij een golf van blijdschap en van vrede in deze veelheid van mensen. Deze unieke ontmoeting heeft mij sterk verrijkt. Toen ik in elk paleis mijn vrijgeleide liet zien aan de koninklijke wacht, moest ik denken aan Abdel die uit de gevangenis werd ontslagen. Hij was toegekomen rond middernacht, zonder vrijgeleide. Zonder afspraak. Hij was gekomen als een arme, die eenvoudigweg aanklopte aan mijn deur.
Sommige van deze prestigieuze gasten op het huwelijksfeest, voorzien van het koninklijke etiket dat voor hen de zo begeerde toegangsdeuren opende, waren ook zo arm.
Ik vond het aangenaam om zij aan zij te zijn met deze mensen van het licht, dorstig naar een luisterend oor en naar ontferming.
Guy Gilbert
Priester-opvoeder
april 2003
Begin
Wil je het
artikel lezen?
"Waarom toch die bijbel? (II) In het begin was het Woord - 3 p."
www.deversmaldevraag.be