Rembrandts respect voor de gewone mens
Hoewel Rembrandt etsen maakte van bijbelse taferelen, maakte hij toch vooral schilderijen van gewone mensen in alledaagse situaties. Dit was heel ongewoon in een periode waarin de kunst gericht was op de godsdienst, de klassieke mythologie en het portretteren van de rijken en machthebbers. Rembrandts hervormde wereldbeschouwing lijkt een grote rol gespeeld te hebben bij deze keuze en had ook invloed op zijn wens om mensen en activiteiten waar men voorheen op neerkeek, waardigheid te verlenen. In zijn werk klonk de geest van het evangelie door, waarin Christus waardigheid verleent aan de verachten: een stal in Betlehem, herders, Nazaret, melaatsen, blinden, Galileese vissers, Samaritanen en de vrouw bij de put. Op Jezus' bezoeken aan de tempel en de keer dat Hij voorlas in de synagoge na, zien we Jezus bij Rembrandt nooit in een duidelijk godsdienstige omgeving. Rembrandt schilderde zijn onderwerpen niet mooier dan ze waren. Hij zette op het doek wat hij zag: een mengeling van eer en zonde. … Rembrandt beeldde gewone mensen af als gezien door de ogen van Jezus. Hij kende ze waarde toe op grond van hun menselijkheid en niet vanwege hun sociale positie of hun bezit. Hij behandelde hen liefdevol en toch eerlijk. Rembrandt zag de ziel achter de uitgezakte huid…
Stel je voor… Geloven in de wereld van kunst en cultuur. Steve Turner, 2003. Ark boeken, Amsterdam